Wpadłam po uszy. Dawno nie haftowałam takiego poważnego obrazu i zapomniałam jaki dreszczyk emocji temu towarzyszy. Wyszywa się cudownie i tylko ból pleców przypomina mi o tym, że może warto by pójść spać. A przecież jeszcze trzeba coś czytać, bo bez tego nie zasnę. Doba okazuje się zdecydowanie za krótka.  Poniżej postępy prac po dwóch dniach haftowania. Jak na razie jestem zadowolona z tempa pracy. Jeśli dalej tak będzie to wygląda na to, że zajmie mi mniej czasu niż planowałam.

Dziękuję za Wasze komentarze – bardzo mobilizują .